IBM Lotus Symphony
|
Przed uruchomieniem kreatora należy w bieżącym arkuszu zaznaczyć komórkę lub zakres komórek w celu określenia pozycji, w której formuła ma zostać wstawiona.
Aby uzyskać dostęp do tej komendy: Wybierz opcję Utwórz - Funkcja. Naciśnij klawisze Ctrl+F2. W wierszu wprowadzania formuły kliknij poniższą ikonę. |
![]() |
Funkcja |
![]() |
Pełną specyfikację formuł ODFF (OpenDocument Format Formula) można pobrać z serwisu WWW OASIS. |
Okno Funkcja zawiera dwie karty. Karta Funkcje służy do tworzenia formuł, a karta Struktura służy do sprawdzania kompilacji formuły.
Wybierając kategorię "Wszystkie", można wyświetlić wszystkie funkcje w porządku alfabetycznym, niezależnie od kategorii. Dla pozycji "Ostatnio użyte" wyświetlana jest lista funkcji używanych ostatnio.
Zawiera funkcje należące do wybranej kategorii. Aby wybrać funkcję, należy dwukrotnie kliknąć jej nazwę. Pojedyncze kliknięcie powoduje wyświetlenie krótkiego opisu funkcji.
Powoduje wstawienie wybranej funkcji w wybranym zakresie komórek jako formuły macierzy. Formuły macierzy operują na wielu komórkach. Każda komórka w macierzy zawiera formułę, nie jako kopię, ale jako wspólną formułę dzieloną przez wszystkie komórki w macierzy.
Opcja Macierz działa identycznie jak komenda Ctrl+Shift+Enter, która jest używana do wprowadzania i potwierdzania formuł w arkuszu. Formuła jest wstawiana jako formuła macierzy i oznaczana dwoma nawiasami klamrowymi {}.
![]() |
Maksymalna wielkość macierzy wynosi 128 na 128 komórek. |
Po dwukrotnym kliknięciu funkcji z prawej strony okna dialogowego zostaną wyświetlone pola wprowadzania argumentów. Aby jako argument wybrać odwołanie do komórki, należy kliknąć bezpośrednio komórkę lub zaznaczyć żądany zakres w arkuszu, trzymając naciśnięty przycisk myszy. Można także wprowadzić wartości numeryczne i inne w odpowiednich polach okna dialogowego. W przypadku wprowadzania wpisów dat należy sprawdzić poprawność stosowanego formatu. Aby wstawić wynik w arkuszu kalkulacyjnym, należy kliknąć przycisk OK.
Kliknięcie ikony Zmniejsz spowoduje zmniejszenie tego okna dialogowego do wielkości pola wejściowego. Ułatwia to zaznaczanie odpowiednich komórek w arkuszu. Ikona Zmniejsz jest automatycznie zastępowana ikoną Maksymalizuj. Jej kliknięcie spowoduje przywrócenie oryginalnej wielkości tego okna dialogowego.
Okno dialogowe jest minimalizowane automatycznie po kliknięciu myszą arkusza. Oryginalna wielkość okna dialogowego jest przywracana natychmiast po zwolnieniu przycisku myszy, a zakres komórek zdefiniowany za pomocą myszy zostaje wyróżniony w dokumencie niebieską ramką.
![]() |
Zmniejsz |
![]() |
Maksymalizuj |
Bezpośrednio po wprowadzeniu argumentów funkcji zostanie obliczony wynik. Ten podgląd informuje, czy wprowadzone argumenty są wystarczające do przeprowadzenia obliczeń. Jeśli argumenty powodują wystąpienie błędu, zostanie wyświetlony odpowiedni kod błędu.
Nazwy wymaganych argumentów są wyświetlane jako pogrubione.
Umożliwia przejście na poziom podrzędny w oknie Funkcja, dzięki czemu zamiast wartości lub odwołania można w ramach funkcji wprowadzić funkcję zagnieżdżoną.
Liczba widocznych pól tekstowych zależy od funkcji. Argumenty można wprowadzić bezpośrednio w polach argumentów lub klikając komórkę w tabeli.
Zawiera wynik obliczeń lub komunikat o błędzie.
Zawiera utworzoną formułę. Można ją wpisać bezpośrednio lub przy użyciu kreatora.
Umożliwia przechodzenie wstecz przez komponenty formuły i oznaczanie ich.
![]() |
Aby wybrać pojedynczą funkcję ze złożonej formuły składającej się z kilku funkcji, należy kliknąć dwukrotnie funkcję w oknie formuły. |
Umożliwia przechodzenie do przodu przez komponenty formuły w oknie formuły. Tego przycisku można także użyć do przypisywania funkcji do formuły. Po wybraniu funkcji i kliknięciu przycisku Dalej wybór zostanie wyświetlony w oknie formuły.
![]() |
Dwukrotne kliknięcie funkcji w oknie wyboru powoduje przeniesienie jej do okna formuły. |
Powoduje zamknięcie okna dialogowego bez wprowadzania formuły.
Powoduje zamknięcie okna Funkcja i przeniesienie formuły do wybranych komórek.
Na tej stronie można wyświetlić strukturę funkcji.
![]() |
Jeśli w momencie otwierania okna Funkcja kursor znajduje się w komórce, która już zawiera funkcję, zostanie otwarta karta Struktura, na której można przejrzeć budowę tej formuły. |
Zawiera hierarchiczną reprezentację bieżącej funkcji. Argumenty można ukrywać i wyświetlać, klikając znaki minus lub plus znajdujące się przed nimi.
![]() |
Poprawnie wprowadzone argumenty są oznaczone niebieskimi kropkami. Czerwone kropki wskazują na niepoprawne typy danych. Jeśli na przykład funkcja SUM ma jeden argument wprowadzony jako tekst, zostanie on wyróżniony na czerwono, ponieważ funkcja SUM pozwala na stosowanie wyłącznie argumentów liczbowych. |